Υπό τον τίτλο «Goldman Sachs, η τράπεζα υπ’ αριθμόν ένα δημόσιος κίνδυνος» η σημερινή LE MONDE δημοσιεύει ανάλυση που υπογράφει ο Marc Roche σχετικά με τους λόγους για τους οποίους η Goldman Sachs συγκεντρώνει σήμερα τα επικριτικά σχόλια όλων. «Ο νέος τσάρος της οικονομίας στη Νιγηρία, Olusegun Aganga (...) ο πρόεδρος της κεντρικής τράπεζας της Ιταλίας, Mario Draghi, υποψήφιος για τη θέση του επί κεφαλής της ΕΚΤ (...) η ευρωζώνη συμφωνεί επί της παροχής βοήθειας προς τον έλληνα ασθενή (...) σε αυτά τα τρία θέματα της επικαιρότητας υπάρχει ένα κοινό σημείο, το οποίο ακούει στο όνομα Goldman Sachs». «Οι δύο πρώτοι συμμετείχαν στην ιεραρχία της θυγατρικής της αμερικανικής τράπεζας στο Λονδίνο, η οποία ήταν εκείνη που «βοήθησε την Ελλάδα να εξωραΐσει τα στοιχεία της, επισπεύδοντας την κρίση του ευρώ.
Στα μάτια των ΜΜΕ και των πολιτικών ανδρών στην Ευρώπη, η Goldman Sachs (...) είναι περισσότερο από ποτέ ο υπ’ αριθμόν ένα δημόσιος κίνδυνος» σημειώνει το δημοσίευμα, εξηγώντας, εν συνεχεία, για ποιούς λίγους υπάρχει αυτή η «απέχθεια» και το «μίσος» για τον αμερικανικό τραπεζικό κολοσσό. Πρώτον, διότι η Goldman Sachs βγήκε από την κρίση αποκομίζοντας τεράστια κέρδη και επιδεικνύοντας «αλαζονεία» και «διαλείπουσα επαγγελματική ηθική».
Δεύτερον, διότι για τους επικριτές της ενσαρκώνει την «πιο απαράδεκτη μορφή του καπιταλισμού», καθώς πίσω από το ιστορικό δραστηριοποίησής της κρύβεται μία «τεράστια μηχανή που εκκολάπτει την κερδοσκοπία», στο πλαίσιο της οποίας η σύγκρουση συμφερόντων είναι συνυφασμένη με κάθε είδους παρεχόμενη χρηματοπιστωτική υπηρεσία.
Τρίτον, διότι η εξουσία της στηρίζεται σε ένα «άνευ προηγουμένου» σύστημα πολιτικής επιρροής τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στην Ευρώπη.
Τέταρτον, διότι η Goldman Sachs «δεν έπαιξε το παιχνίδι» μετά την εισοδό της στο Χρηματιστήριο το 1999, αρνούμενη τους κανόνες για πλήρη διαφάνεια και ενημέρωση.
Τέλος, η Goldman Sachs για λόγους που σχετίζονται με την ιστορία της ίδρυσής της συγκεντρώνει ακόμη και σήμερα μία μερίδα κριτικής που έχει και αντι-σημιτικά χαρακτηριστικά, παρ’ όλο που τα δεδομένα δεν είναι τα ίδια με ό,τι ίσχυε έως το 1945, όταν στη Wall Street επικρατούσε ένας σαφής «θρησκευτικός διαχωρισμός» μεταξύ εβραϊκών και προτεσταντικών τραπεζών. Για όλους αυτούς τους λόγους και ακόμη τόσους «έναντι μίας τέτοιας εχθρότητας, οι υπερασπιστές της Goldman Sachs δεν μπορούν παρά να είναι φωνή βοώντος εν τη ερήμω» σχολιάζει ο δημοσιογράφος. Στον αντίποδα των επικρίσεων, παραθέτει στη συνέχεια τρία στοιχεία που αποτελούν «ολοφάνερη πραγματικότητα»:
Πρώτον: κατά τη διάρκεια της κρίσης η Goldman Sachs συνέχισε να διασφαλίζει τη ρευστότητα των χρηματαγορών προκειμένου να αποφευχθεί η κατάρρευσή τους.
Δεύτερον: «η Ελλάδα ενορχήστρωσε τα τεχνάσματα με τα λογιστικά της στοιχεία και όχι η τράπεζα» ανεξάρτητα με τα όσα δήλωσε στις 23 Φεβρουάριου ο πρόεδρος της Goldman Sachs USA, αναγνωρίζοντας ότι θα μπορούσε να έχει υπάρξει περισσότερη διαφάνεια.
Τρίτον: η «λατρεία της αξιοκρατίας» που θέτει υπό έλεγχο τα «υπερμεγέθη εγώ» χάριν της συλλογικής κουλτούρας παραμένει πλεονέκτημα στη νέα χρηματοπιστωτική κατάσταση. «Η Goldman Sachs παρουσιάζεται σήμερα ως μία επιχείρηση υπό καθεστώς αποδιοπομπαίου τράγου σε όλα τα πεδία» διότι υπάρχει πάντοτε αυτό το στοιχείο «θυματικού μηχανισμού», όπου όλη η ανθρώπινη κοινότητα συσπειρώνεται εναντίον ενός και μόνο ατόμου. Εν κατακλείδι, «εάν η Goldman Sachs δεν υπήρχε, θα την είχαμε εφεύρει ή κάπως έτσι» -καταλήγει χαρακτηριστικά η ανάλυση.
tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου