Καλησπέρα αγαπητοί μου αναγνώστες! Σήμερα, θέλω να ασχοληθώ με ένα θέμα που με απασχόλησε τις προάλλες, σχετικά με μια στροφή του Έλληνα στην ενημέρωση, την ενασχόληση γενικότερα με τα κοινά, τον προβληματισμό, την κριτική κλπ. Είναι αλήθεια πως το κύριο χαρακτηριστικό του νεολαίου μας στο πανεπιστήμιο ήταν μια σταρχιδιστική άποψη για το τι συμβαίνει γύρω του. Σαφώς δεν μιλάω για όλο, αλλά επικρατούσε μια απάθεια, κάτι που άλλαξε μόνο με το άρθρο 16. Αυτό το αποδεικνύει και το ποσοστό της ΔΑΠ ΝΔΦΚ ως πρώτης δύναμης στα πανεπιστήμια της χώρας. Ο προβληματισμός μου λοιπόν είχε να κάνει με το τι είχε φέρει τους Έλληνες σε μια τέτοια αδράνεια.
Όσο περνούσαν τα χρόνια και γινόταν ολοένα και καλύτερο το βιωτικό επίπεδο του Έλληνα τόσο αυτός γυρνούσε την πλάτη του στο κοινό καλό. Ο καθένας κατανάλωνε αγαθά ενός ανωτέρου επιπέδου και νόμιζε ότι έχει μεταπηδήσει τάξη. Πως είναι δυνατόν όμως να ανέβει τάξη ένας υπάλληλος που αμείβεται με 800 ή 1000 ευρώ επειδή έχει ένα καινούργιο αμάξι, επειδή φοράει καλά ρούχα ή επειδή φοράει bluetooth στο αυτί και κατά πάσα πιθανότητα μένει με τους γονείς του μέχρι τα 30? Αυτό εγώ το ονομάζω εικονική πραγματικότητα φίλοι μου. Βιώναμε όλοι μία πραγματικότητα, όπου ο καθένας νοιαζόταν για την πάρτη του. Όλοι ξαφνικά ήθελαν να γίνουν νεόπλουτοι, αλλά πριν γίνουν είχαν ήδη αφομοιώσει την γιάπικη καθημερινότητα!Με αποκορύφωμα κάποιους ελαφρόμυαλους οι οποίοι υπερασπιζόντουσαν νεοφιλελεύθερες πολιτικές με τόση πυγμή που ούτε ο Κόκκαλης και ο Βαρδινογιάννης δεν θα έκαναν. Και στην ουσία το μόνο κοινό που είχαν με τον Κόκκαλη και τον Βαρδινογιάννη ήταν μάλλον ένα bluetoth στο αυτί! Ζούσαμε όλοι ένα ελληνοαμερικανικό όνειρο!
Ήρθε όμως η στιγμή που η Χώρα βρέθηκε σε δύσκολη κατάσταση με τα δημοσιονομικά(δεν εξετάζω το θέμα εδώ), και κάποιος πρέπει να πληρώσει.. και θα πληρώσει ο μισθωτός, αυτός που δουλεύει με εξαρτημένη σχέση εργασίας όχι αυτός που διαχειρίζεται το κεφάλαιο και βγάζει υπερκέρδη χωρίς να δουλεύει καν. Αυτός μετακινεί το Κεφάλαιο του όπου τον συμφέρει ώστε να μην φορολογείται και να εκμεταλλεύεται όλο και περισσότερο το προϊόν της εργασίας του εργάτη. Ξαφνικά λοιπόν όλοι είδαν τα πορτοφόλια τους να αδειάζουν μέσα σε λίγες μέρες. Εκεί που νόμιζαν ότι ανήκουν σε μια ανώτερη τάξη λοιπόν, φεύγει η γη κάτω από τα πόδια τους. Σαν το ποντίκι που του πέταξαν το τυράκι και πιάστηκε στην φάκα.
Το θετικό είναι πως ο κόσμος έχει κάνει μια στροφή όμως και ασχολείται με το τι συμβαίνει γύρω του. Ακόμα και η επιλογή κάποιων να βλέπουν Σταρ την ώρα των ειδήσεων είναι μια βαθιά πολιτική στάση,καθώς αρνούνται να παρακολουθήσουν τα κατευθυνόμενα δελτία των μεγαλοδημοσιογράφων που είναι φερέφωνα των μεγαλοεπιχειρηματιών οι οποίοι από πότε θέλουν το καλό του μέσου Έλληνα?
Ελπίζω λοιπόν το πάθημα να γίνει μάθημα,για να ξαναυπάρξουν καλοί καιροί αλλά και για να μην φτάσουμε ξανά στο ίδιο σημείο. Γιατί όλοι είμαστε Αμέτοχοι- Συμμέτοχοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου