Ήταν Σεπτέμβριος του 2003 όταν ο, τότε, υπουργός οικονομίας των ΗΠΑ, Τζον Σνόου απέκρουε τις διαμαρτυρίες για τις επιπτώσεις της χρηματιστηριακής ‘υποτίμησης’ του δολαρίου, ιδιαίτερα σε οικονομίες που έχουν ως ακρογωνιαίο λίθο τους τις εξαγωγές, υποστηρίζοντας τη λήψη ‘δραστικών μέτρων με στόχο την ανάπτυξη μέσω της τόνωσης της εσωτερικής ζήτησης’.
Έτσι, προκειμένου οι καταναλωτές εντός των ΗΠΑ (αλλά εκτός αυτών) να στραφούν προς την αγορά αμερικανικών προϊόντων, το δολάριο αφέθηκε να πέσει κατά 30% (2002 –2010), οδηγώντας στην ταυτόγχρονη υποτίμηση του συνδεδεμένου σε αυτό κινεζικού γουάν και στην ‘ανατίμηση’ του ευρώ κατά 50%, κάνοντας την Ευρώπη πανάκριβη.
Ακολουθώντας τη συμβουλή Σνόου οι αξιωματούχοι της Γερμανίας, προκάλεσαν μία τεχνητή τόνωση της εσωτερικής ζήτησης για γερμανικά προϊόντα, εις βάρος των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών, διατηρώντας τις τιμές τους χαμηλές με το να παγώσουν, μεταξύ άλλων, τις αυξήσεις των μισθών από το 2000 και μετά. Το κέρδος ήταν διπλό, καθώς τόσο οι Γερμανοί όσο και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι προτίμησαν τα γερμανικά προϊόντα, απογειώνοντας το εμπορικό πλεόνασμα της χώρας αλλά και κάνοντας τη από το 2003 και μετά νο1 σε εξαγωγές στον κόσμο, θέση που έχασε από την Κίνα μόλις το 2009, όταν, κόντρα στις προβλέψεις πολλών οικονομολόγων, η γερμανική οικονομία μπήκε σε ύφεση, με τις εξαγωγές της να μειώνονται δραματικά, την ανεργία να εκτοξεύεται, το δανεισμό της να αυξάνεται κατακόρυφα και το εμπορικό της πλεόνασμα να συρρικνώνεται παράλληλα με το ΑΕΠ της.
Αυτή, περίπου, ήταν η κατάσταση μέχρι και το Σεπτέμβριο του 2009, όταν, ξέσπασε η ‘Ελληνική κρίση’ καθώς η Ελλάδα δέχτηκε μία οργανωμένη χρηματοπιστωτική επίθεση, με το ΧΑ να καταρρέει από τον Οκτώβριο και μετά, χάνοντας περισσότερο από το 30% της κεφαλαιοποίησης του, τις τιμές των CDS και των spreads με τα γερμανικά ομόλογα να τετραπλασιάζονται μέσα σε 4 μήνες, τα επιτόκια των 2τών ομολόγων να επταπλασιάζονται και των ομολόγων 3ών μηνών να δεκαπλασιάζονται.
Το χρηματοπιστωτικό σοκ για την Ελλάδα ήταν το μεγαλύτερο στη μεταπολεμική περίοδο, μια που η αύξηση του κόστους δανεισμού ήταν εκρηκτική, η ταχύτητα που αυτή συνέβη ήταν πρωτοφανής και η χρονική στιγμή ήταν χείριστη, καθώς τόσο η διεθνής όσο και η ελληνική οικονομία βρίσκονται σε ύφεση.
Με την ‘πιθανότητα πτώχευσης’ της Ελλάδας να υπολογίζεται, με βάση τα CDS, στο 24,50% όταν η αντίστοιχη για το Ιράκ τοποθετούνταν στο 28%, η χώρα προβλήθηκε ως η 8η πιθανότερη προς πτώχευση στον κόσμο, πυροδοτώντας σενάρια περί πραγματικής της πτώχευσης, προσφυγής στο ΔΝΤ και μόλυνσης άλλων αδύναμων κρατών της ευρωζώνης.
Η πρώτη και σημαντικότερη συνέπεια ήταν η κατάρρευση του ευρώ κατά 12% σε 3,5 μήνες, δίνοντας το φιλί της ζωής στη Γερμανική οικονομία, με τις νέες παραγγελίες για τα βιομηχανικά της προϊόντα να αυξάνονται δραματικά, προκαλώντας τη μεγαλύτερη ανάπτυξη της βιομηχανικής δραστηριότητας στη χώρα από τον Ιούνιο του 2007.
Ο δείκτης PMI άρχισε να αυξάνεται από το Νοέμβριο, ενώ ο συνδυασμός της αύξησης της ζήτησης σε καίριους εξαγωγικούς τομείς της Γερμανίας και της ανταγωνιστικής ισοτιμίας ευρώ / δολαρίου έφεραν ανάπτυξη στη χώρα σε ρυθμούς που έχουν καταγραφεί μόνο άλλη μία φορά στα τελευταία 10 χρόνια.
Ακόμη, η αύξηση του συστημικού ρίσκου, εξαιτίας της ελληνικής κρίσης, αύξησε τη ζήτηση για γερμανικά ομόλογα οδηγώντας σε μείωση του επιτοκίου τους, βοηθώντας τη Γερμανία να δανείζεται χαμηλότερα από ποτέ. Έτσι, την ώρα που το επιτόκιο του 10ετούς ομολόγου της Ελλάδας βρίσκεται στο 6,41%, κάνοντας τον ελληνικό δανεισμό τον ακριβότερο στον κόσμο, μεταξύ των αναπτυγμένων κρατών, το αντίστοιχο γερμανικό βρίσκεται στο 3,07%, που είναι το χαμηλότερο μετά από αυτό της Ιαπωνίας και της Ελβετίας.
Επιπλέον, η σύνδεση της ελληνικής κρίσης με την Goldman Sacks, μείωσε τις πιθανότητες του Ιταλού υποψήφιου για τη θέση του Διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, εξαιτίας των στενών σχέσεων του με την Goldman και έδωσε την σκυτάλη στο σημερινό πρόεδρο της Budensbank, αυξάνοντας τις πιθανότητες οι Γερμανοί να αποκτήσουν έναν δικό τους στο τιμόνι της ΕΚΤ, το 2011.
Η ελληνική κρίση δεν αποδεικνύεται σωτήρια μόνο για τη Γερμανία αλλά και τη Γαλλία και για ολόκληρη την ευρωζώνη, με τα οικονομικά στοιχεία γι’ αυτήν να βελτιώνονται για 1η φορά από την αρχή της ύφεσης και όπως παραδέχτηκε η ίδια η υπουργός οικονομικών της Γαλλίας, Christine Lagarde, χάρη στην Ελλάδα η Ευρώπη έγινε πιο ανταγωνιστική, χωρίς οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να χρειαστεί να ζητήσουν από την ΕΚΤ να παρέμβει. Επιπροσθέτως, η Ελλάδα διασύρθηκε και χρησιμοποιήθηκε ως παράδειγμα και για τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου με υψηλό χρέος, ανοίγοντας το δρόμο για τη λήψη πολύ σκληρών μέτρων και αλλού, ώστε να εξασφαλιστούν απόλυτα τα συμφέροντα του έξυπνου χρήματος.
Έτσι, όσο η Ελλάδα βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο ζητώντας, χωρίς αποτέλεσμα, αλληλεγγύη και στήριξη από τους ευρωπαίους εταίρους της, αυτοί έβγαιναν κερδισμένοι από την κρίση της και δεν είναι καθόλου τυχαίο πρωτοσέλιδο μεγάλης γαλλικής εφημερίδας με τη σχετική συνέντευξη της Γαλλίδας υπουργού οικονομικών και τίτλο, ‘Ευχαριστούμε Ελλάδα’.
Τέλος, όσον αφορά στη συμφωνία για παροχή ‘διπλής βοήθειας’ που επετεύχθη την Πέμπτη, αυτή εξυπηρετεί, πρωτίστως, τα συμφέροντα της Γερμανίας και των τραπεζιτών του ΔΝΤ και δευτερευόντως τη Γαλλία και τα υπόλοιπα κράτη της ευρωζώνης αλλά σε καμία περίπτωση αυτά της Ελλάδας, η οποία μπαίνει σε μία νέα φάση οικονομικής υποδούλωσης.
Πάνος Παναγιώτου, διευθυντής ΕΚΤΑ,
http://ramnousia.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου